داستان‌های شخصی که توسط دایی، پدر و پسر زندگی شده‌اند، تجربه‌ای تراژیک را شکل می‌دهند که در طول زمان کشیده شده است. این خط قابل مقایسه با یک چین در صفحات آلبوم خانوادگی است، اما همچنین به ترک در دیوارهای خانه پدری نیز شباهت دارد. این زخم باز ایجاد شده هنگام حفاری در کوه را تداعی می‌کند، اما همچنین زخم در تخیل جمعی یک جامعه است، جایی که ایده نجات سرنوشت تراژیک خود را در مبارزه سیاسی می‌یابد. در انتهای آن خط چه چیزی وجود دارد؟ آیا آوازهای جنگ قدیمی کافی خواهند بود تا آن سرنوشت را دور بزنند؟